Według badań opublikowanych w  American Journal of Clinical Nutrition, zielona herbata wykazała nasilenie procesów utleniających kwasów tłuszczowych w naszym organizmie.  

Badania potwierdzają, że podanie (690 mg) katechin przyjmowanych w formie ekstraktu z zielonej herbaty,  przez 12 tygodni znacząco zmieniło skład ciała na rzecz mniejszej ilości tkanki tłuszczowej, obwodu talii oraz grubość fałd skórnych.

Zielona herbata wspomaga między innymi wydzielanie  noradrenaliny.

Systematyczne picie zielonej herbaty wspomaga:

  • Uwalnianie energii z glukozy i glikogenu
  • Zwiększa metabolizm
  • Zwiększa wydolność treningową  (tlenową i mięśniową )

Główne katechiny zawarte w zielonej herbacie to epikatechina, epikatechiny 3-galusan, galusan, a te o najwyższym stężeniu, epigallokatechiny-3-galusan lub EGCG.

Determinują  procesy ochrony naszej skóry przed promieniowaniem słonecznym.

Dzięki właściwościom pochłaniającym nadmiar promieniowania UV obniżają one także ryzyko zachorowania na raka skóry, czuwając nad prawidłowym nawilżeniem naszej skóry oraz zapobiegając tworzeniu się chorobowych zmian skórnych.

Dzięki systematycznemu spożywaniu katechin nasza skóra odzyskuje witalność i zatrzymuje młody wygląd.

W połączeniu z suplementacją Kwasami tłuszczowymi omega-3, Witaminą D3 i Kwasem askorbinowy  (witamina C) może pomóc w eliminacji niechcianych raud skórnych, po drastycznych ubytkach wagi.

ILE KATECHIN ZNAJDZIEMY W NAPARACH ZIELONEJ HERBATY?

W naparach zielonej herbaty, w zależności od gatunku, zawartość katechin waha się od 5 do 40 mg na 100 ml naparu.

A więc, aby uzyskać dawkę, która jak mówią badania jest skuteczna w redukcji masy ciała należałoby dziennie spożyć od 1,5 do 12 litrów naparu zielonej herbaty!

Dlatego wskazana jest suplementacja wyciągami i ekstraktami z zielonej herbaty.

Jest to dobra informacja dla osób dbających o swoje zdrowie i ciało, systematyczne stosowanie zbilansowanej diety, ukierunkowanego treningu i piciem różnorodnych herbat bogatych w katechiny sprzyja utracie wagi

herbatki-3

REFERENCJE
  1. Nagao, T., et al. (2005). Am J Clin Nutr 81 (1): 122.
  2. Dulloo, A., et al. (1999). Am J Clin Nutr 70 (6): tysiącczterdzieści.
  3. Berube-Parent, S., i al.Br J Nutr 94 (3): 432.
  4. Henning, S., et al. (2004). Am J Clin Nutr 80 (6): 1558.
  5. McCarty, M., (2002). Med Hypotheses 58 (6): 491.