Przez wiele lat w USA marihuana była kreowana jako psychodeliczny narkotyk hipisów i meneli, palących trawkę ze szkodą dla ich funkcji poznawczych. Ten obraz marihuany z pewnością można przypisać do pewnego aspektu kultury, ale konopie – kategoria roślin, która zawiera trzy gatunki i siedem podgatunków – była wykorzystywana w medycynie przez tysiące lat. Starożytni i średniowieczni lekarze dodawali tę roślinę do leków lub herbat w leczeniu bólu i innych dolegliwości. Wtedy nie była kontrolowaną substancją tak jak obecnie, gdzie bywa uznana jedynie za narkotyk, obok LSD i heroiny. Oto krótka historia marihuany medycznej, by lepiej zrozumieć poziom jej skuteczności w leczeniu i terapii.

Starożytność

 

W starożytnym świecie, konopie były uprawiane na polach – zbierano wysokobiałkowe nasiona, olej, oraz używane do wytwarzania lin i ubrań włókna. Konopie to odmiana rodziny konopiowatych, ale nie działają jak marihuana. W starożytnych Chinach i innych częściach świata, konopie uprawiano w celach spożywczych, jak również miały setki innych zastosowań – naturalna, ludzka ciekawość i poznawczość spowodowała, że inne rodzaje konopi mogły być wykorzystywane w medycynie. Szerzenie medycznej marihuany rozpoczęło się w Chinach, a następnie rozprzestrzeniło się w całej Azji po Bliski Wschód i Afrykę. W starożytności używano marihuany w celu złagodzenia bólu i leczenia różnych schorzeń. Ale tamtejsi lekarze ostrzegali również przed użyciem zbyt dużych dawek, ponieważ wierzyli, że może to spowodować „widzenie duchów”.

2737 lat p.n.e., według chińskiej legendy, cesarz Shen Neng był jednym z pierwszych głównych liderów w świecie starożytnym, zezwalając oficjalnie przepisywać herbatę z marihuany w leczeniu różnych chorób – w tym dny moczanowej, reumatyzmu, malarii i słabej pamięci.

2000-1400 p.n.e. w świecie zachodnim, a nawet innych częściach Azji, jak Chiny i Japonia, oraz w Indiach rozpowszechniło się użytkowanie marihuany- lecznicze, religijnie, rekreacyjnie, jak i duchowe. Marihuana była dodawana do specjalnych napojów, które pito dla przyjemności, ale także ze względów medycznych. Jednym z najbardziej popularnych z tych napojów był bhang – mieszanka pasty konopi (z pąków i liści), mleka, ghee i przypraw. Później, gdy napój stał się bardziej popularny, został zdefiniowany jako posiadający zdolność do uszczęśliwiania ludzi i poprawy „władz umysłowych”. W Indiach pisano:  „Dla Hindusa roślina konopi jest święta. Dobry duch mieszka w liściach Bhang … Kto ujży we śnie liście roślin lub napój bhang ma szczęście … Tęsknota za bhang zapowiada szczęście.

Poza tym, że jest lekarstwem na gorączkę, bhang ma wiele zalet leczniczych … Leczy biegunki i udar słoneczny, usuwa flegmę, przyspiesza trawienie, wyostrza apetyt, poprawia zmysł smaku, odświeża intelekt i poprawia nastrój. Mimo niewielu dowodów naukowych, marihuana jako lek była uwzględniona w Indiach przez tysiące lat.

1550 p.n.e., według zapisków widniejących na papirusach, w Starożytnym Egipcie marihuana medyczna była wykorzystywana w leczeniu stanów zapalnych.

W roku 100 n.e., w starożytnych Chinach, Shennong Bencaojing, rozpisywał się w swojej książce odnośnie dobroczynnych właściwości marihuany i zauważył, że kwiaty, nasiona i liście tej rośliny mogą być użyteczne w medycynie.

W roku 200 n.e., chiński chirurg Hua Tuo, był pierwszym lekarzem używającym marihuany jako środka znieczulającego w trakcie zabiegu. Hua Tuo wytwarzał proszek z rośliny, następnie mieszał go z winem i podawał pacjentowi do picia przed zabiegiem. Co ciekawe, słowo znieczulenie, po chińsku mázui, dosłownie oznacza „upojenie marihuaną.” W tym czasie chińscy lekarze stosowali również korzenie, liście i olej z marihuany w leczeniu zakrzepów, tasiemca, zaparcia, a nawet przeciw wypadaniu włosów.

ŚREDNIOWIECZE

W okresie średniowiecza, marihuana była bardzo popularnym lekiem na Środkowym Wschodzie. Ponieważ wino zostało zabronione w islamie, wielu muzułmanów zaczęło palić haszysz (po arabsku hashish oznacza trawa), szeroko stosowany również w tradycyjnej medycynie arabskiej.

W latach 100-1000 n.e. w średniowiecznej Europie, marihuana nie mogła być stosowana jako środek halucynogenny i w obrządkach religijnych, jak to miało miejsce w Indiach, ale była uznawana w medycynie ludowej. Marihuanę stosowano w leczeniu nowotworów, kaszlu i żółtaczki. Co ciekawe, średniowieczni lekarze i zielarze nadal ostrzegali przed nadmiernym używaniem konopi wierząc, że zbyt duże ilości mogą spowodować bezpłodność i inne szkodliwe działania.

Około 1500 roku Hiszpanie przywieźli konopie do Ameryki Południowej, a podczas kolonizacji Ameryki Północnej, konopie były wykorzystywane do celów praktycznych, tj. przy produkcji ubrań, worków, papieru i lin dla przemysłu morskiego. Przemysł konopi w dużej mierze opierał się na niewolniczej pracy, a marihuana jeszcze przez wiele lat nie była traktowana w Ameryce jako psychoaktywnych lub leczniczy środek.

Koniec 1700 roku. W tym w czasie niektóre amerykańskie czasopisma medyczne promowały nasiona i korzenie konopi jako środek do leczenia różnych problemów zdrowotnych, w tym zapalenia skóry. William O’Shaughnessy był irlandzkim lekarzem w Brytyjskiej Kompanii Wschodnioindyjskiej, który szczególnie promował korzystny wpływ marihuany na reumatyzm i nudności w Anglii i Ameryce.

XX WIEK

W 1906 roku Agencja ds. Zywności i Leków (FDA) w USA zaczęła działać w kierunku zapobiegania kolejnemu kryzysowi uzależnienia od morfiny z przyczyn plagi uzależnień od heroiny, opium i morfiny, których zdobycie i używanie nie było odpowiednio uregulowane. FDA głównie kontrolowało opium i morfinę, a w mniejszym stopniu marihuanę. Działania organizacji w znacznym stopniu zmieniło politykę narkotykową Ameryce. W Tym czasie przebywający w USA meksykańscy imigranci wprowadzili i wypromowali marihuanę (samo słowo „marihuana” najprawdopodobniej pochodzi z Meksyku), popularyzując wykorzystanie jej w celach rozrywkowych .

W 1914 roku zażywanie narkotyków, na podstawie ustawy Harrison, zostało oficjalnie uznane za przestępstwo.

Do roku 1937, w 23 stanach marihuana była zakazana. Konopie nadal stosowano w różnych zabiegach medycznych, chociaż w formach ściśle kontrolowanych.

W 1970 roku marihuana został zaklasyfikowana do leków niebezpiecznych i została wymieniona jako mająca nie akceptowane zastosowanie medyczne. Pomimo faktu, że wcześniej niektóre amerykańskie czasopisma medyczne wymieniały szereg zastosowań medycznej marihuany, rząd ograniczył dalsze badania naukowe.

W kwietniu 2015 roku, 23 stany w USA zalegalizowały marihuanę medyczną, ale tylko osoby posiadające odpowiedni dokument mogły ją uzyskać. Najczęściej stosowana jest w celu leczenia dzieci z padaczką lub przez pacjentów z chorobą nowotworową, którzy używają marihuany w celu złagodzenia skutków ubocznych chemioterapii lub radioterapii. Niektóre stany pozwalają używać marihuany medycznej pacjentom z HIV / AIDS, chorobą Parkinsona, stwardnieniem rozsianym, a nawet z choroby Crohna.

Podczas gdy badania nad medyczną marihuaną są nadal ograniczone ze względu na uniemożliwianie naukowcom otrzymywanie z niej leków, ostatnie badania dowiodły pewne terapeutyczne aspekty marihuany. Na przykład, badania z 2015 roku wykazały, że marihuana może być skuteczna w leczeniu schizofrenii. Badania wykazały również, że może ona pomóc leczyć złamania kości, zatrzymać ciężkie napady padaczkowe, a nawet leczyć migreny. Badanie z 2014 roku dodatkowo sugeruje, że marihuana może być skuteczna w leczeniu guza mózgu, choć w tej kwestii potrzeba jeszcze wielu badań.

W stanach, gdzie marihuana medyczna jest zalegalizowana, panuje zgodność w twierdzeniu, że jest ona bardzo pomocna w leczeniu różnych schorzeń. Badanie z 2014 roku stwierdziło, że ponad 90 procent ludzi w Kalifornii, którym przepisano marihuanę, uważa, że pomogła im leczyć poważne schorzenia. Od tysięcy lat po dziś dzień krąży temat marihuany jako super leku. I wiele wskazuje na to, że jest to prawda.